چراغ مصطفوی با شرار بولهبی ست

أَلَمْ تَرَ إِلىَ الَّذِینَ

أُوتُواْ نَصِیبًا مِّنَ الْکِتَابِ

یُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَ الطَّغُوتِ

وَ یَقُولُونَ لِلَّذِینَ کَفَرُواْ هَؤُلَاءِ

 أَهْدَى‏ مِنَ الَّذِینَ ءَامَنُواْ سَبِیلاً

أُوْلَئکَ الَّذِینَ لَعَنهُمُ اللَّهُ  وَ مَن یَلْعَنِ اللَّهُ

فَلَن تجِدَ لَهُ نَصِیرًا

نساء51-52

آیا ندیدى کسانى را که بهره‏اى از کتاب (خدا) به آنان

داده شده (با این حال)، به «جبت» و «طاغوت» (بت و بت‏پرستان‏)

 ایمان مى‏آورند، و درباره کافران مى‏گویند: «آنها، از  کسانى که ایمان

 آورده‏اند، هدایت یافته‏ترند»؟! 

آنها کسانى هستند که خداوند، ایشان را از رحمت خود، دور ساخته است و

  هر کس را خدا از رحمتش دور سازد، یاورى براى او نخواهى یافت.

بعضی ها فقط بلدند این را تکفیر کنند، آن را تفسیق کنند، اسم خودشان را هم مسلمان بگذارند. در نهایت هم یک وقتهائى انسان مى‌بیند که در یک مواردى سرشان با سر مزدوران دشمن در یک آخور است!                                                                                                                                                                                           رهبر معظم انقلاب

پارسال تو ایام حج با بعضی مسلمونای منطقه که صحبت می کردم درصد قابل توجهی از اونها تحت تاثیر تفکرات تکفیری قرار گرفته بودن و هر چه قدر سعی میکردیم باهاشون از مشترکاتمون بگیم اونها باور کرده بودن که شیعیان از اسرائیلی ها خطرناک تر هستند.رشد این تفکرات خصوصا تو ملتهای عرب منطقه غرب آسیا بیشتر نمود داره و نگران کننده است.امروز این جریان خرج صهیونیست ها رو کم کرده و مجری دقیق برنامه های اونها شده.انشالله که تو نقشه های شومشون ناکام بمونن و شر دشمنان اسلام در هر لباسی که باشن از سر مسلمین کم بشه.

اگرچه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست              زبان خموش ولیکن دهان پُر از عربیست

پری نهفته رُخ و دیو در کرشمه‌ی حسن                      بسوخت دیده ز حیرت که این چه بوالعجبیست

در این چمن گل بی‌خار کس نچید؛ آری                        چراغ مصطفوی با شرار بولهبیست

سبب مپرس که چرخ از چه سِفلِه پرور شد                 که کام بخشیِ او را بهانه بی سببیست

به نیم جو نخرم طاق خانقاه و رَباط                    مرا که مَصطَبه ایوان و پای خم طنبیست

جمالِ دخترِ رَز نورِ چشمِ ماست مگر                که در نقاب زُجاجی و پرده‌ی عنبیست

هزار عقل و ادب داشتم من؛ ای خواجه!                       کنون که مستِ خرابم صلاح بی‌ادبیست

بیار مِی که چو حافظ هزارم اِستِظهار                به گریه‌ی سحری و نیازِ نیم شبیست

حافظ شیرازی